5 jaar kankervrij

Donderdag 25 juni 2020 was een heel bijzondere dag. Ik slaagde die dag voor het levensexamen. Zo noemde ik dat toen en zo voelde het ook echt: na de chemotherapie was ik schoon verklaard en ging ik in remissie. Een periode van herstel volgde. Ik belandde in het, voor lotgenoten, welbekende zwarte gat. Er was geen nazorg en ik werd geacht weer gewoon verder te gaan met mijn leven. Maar gewoon was niet meer zo gewoon voor mij na die ellendige periode. Jaren volgde waarin ik af en toe op controle ging. Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik 5 jaar kankervrij ben.

Een periode van controles volgde

Toen ik in remissie ging, wist ik: het duurt nog 5 jaar voor ik officieel kankervrij (genezen) word verklaard. In het eerste en tweede jaar had ik elke drie maanden een bloedcontrole. In het begin had ik hier veel moeite mee. Telkens weer naar het ziekenhuis. Dapper liep ik dan naar de prikpoli waar ik huilend mijn brief en paspoort gaf aan een van de verpleegsters. Mijn gegevens kreeg ik niet zelf over mijn lippen. Die afspraken waren echt een soort exposuretherapie voor mij. Uiteindelijk vertelde een van de verpleegsters mij dat ik een betere kans had om in een keer te worden geprikt. Sindsdien verliepen de prikafspraken ook steeds beter.

In jaar drie en vier hoefde ik nog maar eens in de zes maanden naar het ziekenhuis. Natuurlijk was ik hier heel blij mee. Tussen de onderzoeken door was ik niet echt bezig met deze onderzoeken. Maar in de week van mijn bloedonderzoek en op de dag dag ik de resultaten zou horen, was ik toch altijd wel enorm gespannen. Logisch. De uitslag kon namelijk twee dingen betekenen: ik kon lekker door met mijn leven of ik zou weer in die nare achtbaan belanden.

Al eerder volledig genezen verklaard

Het laatste bloedonderzoek van remissiejaar vier volgde. Mijn oncoloog was op vakantie, dus ik werd gebeld door een verpleegkundige. Ik kreeg gelukkig weer een goede uitslag te horen en dacht: mooi, dan komt die 5 jaar kankervrij zijn echt in de buurt. Toen vertelde de verpleegkundige me dat voor mijn kankersoort de richtlijnen waren aangepast. Tegenwoordig werden mensen namelijk na twee jaar al volledig genezen verklaard. Of dat voor mij zou gelden, moest ze nog overleggen met mijn oncoloog. Dat zou ik horen als zij weer terug was van vakantie.

Mijn oncoloog keerde terug van vakantie en de verpleegkundige belde mij op: ik werd volledig genezen verklaard. De tranen liepen over mijn wangen.

Gemengde gevoelens

Natuurlijk ben ik ontzettend blij dat ik officieel genezen ben van kanker. Maar het voelde ook raar. Al vier jaar leefde ik toe naar die magische vijf jaar. Ik had me er volledig op ingesteld dat ik na vijf jaar een groot feest zou geven. En het was ook een soort houvast in mijn leven. Nog twee bloedonderzoeken en dan zou ik vijf jaar in remissie zijn. Die onderzoeken hoefden dus niet meer. Wel vertelde de verpleegkundige tussen neus en lippen door dat ik voortaan jaarlijks op controle zal moeten. Door de chemokuren heb ik een verhoogde kans op hart- en vaatziekten. Daarbij deelde ze mede dat ik wel zelf achter die controles aan zou moeten, omdat huisartsen dat (blijkbaar) vaak vergeten in te plannen.

Stilstaan bij 5 jaar kankervrij zijn

Ondanks dat ik dus eigenlijk al een jaar genezen ben verklaard, wil ik toch stilstaan bij het feit dat ik 5 jaar kankervrij ben. Alhoewel, ik zeg altijd: ‘Kankervrij, maar niet vrij van kanker.’ Dat ik ziek ben geweest, zal altijd een rol spelen in mijn leven. Tenzij er ooit een medicijn wordt ontdekt, blijf ik voor altijd last hebben van neuropathie. Bovendien is mijn kankerperiode een periode die ik nooit zal vergeten.

Vandaag geef ik geen feest, maar ik trakteer mezelf wel op feestelijke donuts. Ik ben dankbaar dat de behandeling vijf jaar geleden zijn werk heeft gedaan en hoop op nog vele gezonde jaren.