Mijn bevallingsverhaal

Ik ben bevallen! Al een hele tijd geleden, haha. Sindsdien leef ik grotendeels in een babybubbel en tot nu toe had ik nog geen zin om te bloggen. Mijn laatste blogpost was mijn maandoverzicht van februari. Ik hoopte zo erg dat ik in het maandoverzicht van maart kon schrijven dat ik was bevallen. En dat kon ik, al bleef dat maandoverzicht (en dat van april en mei) ongeschreven. 21 maart beviel ik namelijk van onze lieve zoon Mats. Nu deel ik graag mijn bevallingsverhaal hier op mijn blog.

Rugweeën

Heel 19 maart was ik zenuwachtig. Aan iedereen die het (niet) horen wilde, vertelde ik namelijk dat Mats die dag wel mocht komen. 38 weken zwanger. Ik vond het wel mooi geweest. Maar de dag ging voorbij en Mats bleef lekker zitten. De dag erop, 20 maart, had ik ’s ochtends al last van rugweeën. Ze waren nog te doen, dus ik deed boodschappen. Daarna plofte ik op onze loungeset in de tuin, want het was lekker zonnig. De rugweeën werden pijnlijker en op een gegeven moment zat ik met twee hete kruiken in mijn rug. Oefenweeën dacht ik nog. Wel dacht ik: als dit oefenweeën zijn, wil ik niet weten wat echte weeën zijn.

Onder de douche

Mijn man werkte die dag en ging in de avond uit eten met zijn vader en broer. Ik had dit toegejuicht. Als er iets zou gebeuren, kon hij binnen een klein halfuur bij me zijn. Rond half tien ging ik naar bed. Ik had zoveel pijn. Niet veel later kwam mijn man thuis. Hij masseerde mijn onderrug een beetje. Dat deed ik ook al de gehele dag, maar dat hielp alleen als het continu gebeurde. En we waren allebei moe.

Rond 22.45 ging ik naar de wc (hallo, zwangerschapsblaas). Ik verloor een pietsiebeetje bloed en belde ongerust de verloskundige. Niks aan de hand. Dat kon geen kwaad. Ik weer naar boven, maar ik bleef kreunen van de pijn. Mijn man raadde aan om onder de douche te gaan zitten (ik had een douchekruk). Bij de bevallingscursus werd dit namelijk aangeraden om te doen. Goed plan. Dus ik liep naar beneden. Door de keuken naar de badkamer en kleedde me uit. En toen braken mijn vliezen. ‘Wouter, je moet nu naar beneden komen, mijn vliezen zijn gebroken!’

5 centimeter ontsluiting

Mijn man kwam naar beneden en belde de verloskundige. Zij vroeg of ik het nog een paar uur wilde aankijken of dat ze even moest langskomen. Aangezien ik nogal nerveus was, kwam ze even later toch bij ons thuis. Ondertussen pakte mijn man zijn vluchttas. Die had hij nog niet ingepakt, dus dat moest nog snel gebeuren. De tas voor mij en Mats’ tas stonden uiteraard al een paar weken klaar. Met ons drieën liepen we naar boven en ging ik op bed liggen. Toen voelde ze of ik al ontsluiting had. ‘Je hebt 5 centimeter ontsluiting, dus we gaan nu naar het ziekenhuis.’ Ik wilde namelijk poliklinisch bevallen. Wat was ik blij dat de verloskundige niet voor niets was gekomen. We pakten onze spullen, mijn man deed nog wat brokjes in het bakje van Sultana en in twee auto’s reden we naar het ziekenhuis.

Bed, bevalbad, bed

In het ziekenhuis wilde ik eerst op bed liggen. Maar ook wilde ik het bevalbad uitproberen, dus dat deed ik op een gegeven moment. Ik dacht alleen dat dit bad tot ongeveer de rand vol zou lopen met water. Dat was niet zo. Er kwam maar een klein laagje water in en de verloskundige hield een douchekop vast, waarmee ze continu warm water over mij liet stromen. Op een gegeven moment was ik dus wel klaar met het bad. Bovendien werd de pijn erger en erger. ‘Ik wil deze pijn echt niet meer.’ Terug naar bed waar de verloskundige de opties voor pijnbestrijding aan mij voorlegde: een ruggenprik of morfine. Het idee van de ruggenprik vond ik zo naar dat ik voor de tweede optie koos.

Aanprikken van het infuus

Als je me al langer volgt, weet je dat ik niet de beste ervaringen heb met aangeprikt worden. Toen ik kanker had, ging het aanprikken van een infuus vaker fout dan goed. Dit legde mijn man uit aan de verloskundigen die in mijn kamer waren om het infuus aan te prikken. ‘Dan gaan wij dit niet zelf proberen en laten we direct iemand van de OK komen.’ Zo fijn dat ze ons serieus namen, want ik zag het alweer fout gaan.

Al redelijk snel kwam er iemand van de OK om het infuus in mijn hand te prikken. Godzijdank lukte het in één keer. Ondertussen had ik al tig keer aangegeven dat ik echt niet meer wilde, want jeetje wat een pijn. Ik kreeg instructies van het morfinepompje. De regie van de morfine lag helemaal in mijn handen. Letterlijk. Ik moest op een knopje drukken om morfine binnen te krijgen. Uiteraard zat hier wel een max aan. Eerst drukte ik niet, want ik was al echt op. Maar uiteindelijk drukte ik toch een paar keer.

Ik had niet het idee dat de pijn minder werd. Wel was ik tussen de weeën door vaak op vakantie. Ik waande mij meerdere keren op het strand in Griekenland. Daar werd ik ontspannen van. Toch wist ik telkens dat het nep was en dat ik binnen korte tijd weer een heftige wee kon verwachten. Maar zolang de ontspanning er was, genoot ik ervan.

Persfase brak aan

Rond half 8 had ik ein-de-lijk 10 centimeter ontsluiting. Ik mocht gaan persen. Mijn god, wat een pijn. Ik lag op bed en moest eigenlijk beide benen naar mij toe trekken. Dat lukte me niet alleen. Mijn man hielp mij met mijn linkerbeen. Mijn rechterbeen deed ik samen met de hulp van een van de verloskundigen. Telkens moest ik in een perswee 2, liever 3, keer flink persen. Ik deed zo mijn best. Al redelijk snel zeiden de verloskundigen dat ze Mats’ kruin zagen. Maar hoe goed ik mijn best ook deed, zijn hoofdje zette niet door.

Ondertussen schreeuwde ik het bij steeds meer persweeën uit. Ik was er zo klaar mee. Daarom vroeg ik, tegen beter weten in, of ik niet gewoon onder narcose kon. Desnoods een roesje, ook prima. Het leek me op dat moment zo’n fijn idee om lekker in slaap te worden gebracht en wakker te worden als Mats was geboren. Uiteraard ging ik niet onder narcose en kreeg ik geen roesje. Maar het was het proberen waard.

Persen of knippen

Na 75 minuten (!!!) persen kreeg ik 2 opties: blijven persen of een knip krijgen. Die knip zou ik hoe dan ook krijgen, want het ging zonder niet lukken. Aangezien ik al helemaal klaar was met persen, koos ik direct voor de knip. Die moest worden gezet in een perswee. Helaas waren de verdoving en de schaar nog niet gereed toen een nieuwe perswee zich aandiende. Daar moest ik dus nog een keer doorheen. Maar toen in de volgende perswee werd de knip gezet en Mats volgde vrijwel direct!

Controles en rusten

Na Mats moest de placenta nog worden geboren. Gelukkig volgde die 7 minuten later zonder dat ik mij echt moest inspannen. Mats werd direct na de geboorte op mij gelegd. Toen hij aan mijn borst werd gelegd, dronk hij ook meteen. Zo mooi om mee te maken. Ik kan me verder niet heel veel herinneren van die eerste periode na de bevalling, want ik was echt heel moe na alle inspanningen. Uiteraard werd Mats gecontroleerd en hij slaagde met vlag en wimpel voor alle onderzoeken. Uiteindelijk werd ik gewassen en vertrokken we rond half 2 ’s middags met ons drieën naar huis. Wij waren om kwart voor 2 thuis en om 2 uur stond onze kraamhulp op de stoep. We hadden ons geen betere kraamhulp kunnen wensen en ik heb dan ook hard gehuild toen ze ons 8 dagen later weer verliet.

En sindsdien leef ik in een babybubbel. Gelukkig heb ik nog tot en met juli verlof. In de laatste week van juli gaat Mats al twee dagen naar de opvang. Hier kijk ik enorm tegenop, maar daar zullen meer moeders (/ouders) last van hebben. Voor nu geniet ik nog even van mijn vrije dagen.