Vandaag neem ik je mee in een jeugdherinnering. Een herinnering waar ik telkens aan denk als ik een tussentijdse controle heb bij de verloskundige. Tijdens deze controles worden mijn gewicht, bloeddruk en het hartje van de baby gemeten. Elke controle weer denk ik terug aan momenten die zich, wat zal het zijn, pakweg 18-21 jaar geleden afspeelden. Momenten waarop ik een boodschap met de volgende strekking te horen kreeg: ‘Jij bent echt veel te zwaar.’
Stukje persoonlijke geschiedenis
Ik groeide op in Delfshaven, Rotterdam. Een wijk waar ik 21 jaar met plezier heb gewoond. Maar ook een wijk waar het grootste gedeelte van de Rotterdammers op neerkeek en nog niet dood gevonden wilde worden. Er heerste veel criminaliteit, vrijwel wekelijks waren er dodelijke steek- en schietincidenten. Daar keek ik als jong hummeltje niet van op. Enger was het als er een paar weken niks gebeurde, omdat het dan wachten was tot de volgende gebeurtenis. Gelukkig waren het bijna altijd vechtpartijen tussen mensen die elkaar kenden en ruzie met elkaar hadden. Dat gaf dan nog een enigszins veilig gevoel, maar je moest niet in de avond over straat lopen.
Alleen buiten spelen in mijn vrije tijd kon ook niet echt. Er was een pleintje waar mijn moeder zicht op had vanaf ons balkon. Verderop was er een speeltuintje met een leuke drakenglijbaan (die er volgens mij nog steeds staat). Als mijn moeder mee was, kon ik wel buiten spelen, maar op deze plekken werd er ook volop drugs gedeald. Daarom zat ik vaak binnen en waande ik mij in fictieve buitenwerelden. Ik verslond namelijk het ene na het andere boek en kwam vaak meerdere keren per week in de bibliotheek die op weg naar de basisschool zat.
Niet het lichtste kind
Door het gebrek aan beweging was ik dus ook te zwaar. Ik zat op zwemles, maar durfde niet echt op een andere sport door mijn onzekerheid. Mijn zelfvertrouwen verscheen pas voorzichtig ten tonele toen ik zelf op toneelles ging. Die stap durfde ik pas te zetten toen ik in groep 8 zat. Ik snoepte weinig. Daar lette mijn moeder echt wel op. Wel bracht mijn moeder mij op de fiets naar school. Uiteindelijk werd dit samen lopen of zij lopend/met de fiets en ik op mijn step (zelf gekocht van mijn zakgeld, dat voelde stoer!). Ik durfde lang niet te fietsen, omdat ik ooit met mijn fietsje tegen een geparkeerde auto was geknald.
‘Jij bent echt veel te zwaar’
Nou, goed. Op de basisschool had ik vriendjes en vriendinnetjes. Het was een prima tijd, al heb ik ook periodes gekend van buitengesloten en gepest worden. Dit hielp natuurlijk niet om mijn zelfvertrouwen een boost te geven, zeker niet in combinatie met mijn gewicht. Maar een jaarlijks moment weet ik nog goed. En dat is waar ik steeds aan moet denken als ik weer op controle ben bij de verloskundige.
Ik weet niet van wie dit een initiatief was en of dit op elke basisschool gebeurde. Wel hoop ik echt enorm dat dit tegenwoordig niet meer gebeurt. Want wat een verschrikking vond ik dit. In mijn herinnering vond dit moment jaarlijks plaats. Altijd tijdens een gymles en altijd onaangekondigd. Waar ik het over heb? Het jaarlijkse moment waarop ik met al mijn klasgenoten een rij moest vormen. Een voor een waren we aan de beurt en werd onze lengte opgemeten. Dat was niet erg. Wat wel erg was, was dat je vervolgens op de weegschaal moest staan.
Het gewicht bespraken deze mensen hardop met elkaar en je kreeg het als klein hummeltje zeker te horen kreeg als je gewicht te hoog was. Zo ook ik. En met mij kon de rest van mijn klas het gewicht inclusief commentaar met de boodschap van jij bent echt veel te zwaar dus ook horen.
Ik stap thuis wel op de weegschaal
Bij de verloskundige moet ik dus ook elke tussentijdse controle mijn gewicht doorgeven. ‘Stap maar op de weegschaal.’ Mooi niet. Elke controle slingert mij weer zo’n twee decennia terug in de tijd. Ik voel me dan zoals mijn jonge ik zich voelde. Daarom weeg ik mij veel liever thuis. Vervolgens moet ik dan wel hardop mijn gewicht doorgeven, zodat de verloskundige dit kan noteren. Mijn man is ook aanwezig bij deze controles en voor mij is dit toch best een ding. Gelukkig is hij ontzettend lief en vindt hij niks van mijn toenemende gewicht. Maar ik kan niet zeggen dat ik niet onzeker word van alle zwangerschapskilo’s die ik ben aangekomen. En tuurlijk, ik weet dat een deel van de kilo’s verdwijnt na mijn bevalling, maar ik ben blij als mijn lichaam straks weer echt van mij is.
Ik hoop echt van harte dat dit soort jaarlijkse metingen niet meer plaatsvinden. Voor mij waren dit heel nare momenten tijdens de periode op de basisschool. Ik weet ook zeker dat ik niet de enige ben die met buikpijn in die rij plaatsnam.
Ben jij op deze manier ook gewogen tijdens jouw basisschooltijd?
Wat een vreselijke herinnering! En ook zo slecht dat ze dit soort dingen dan tegen elkaar en jou zeiden. Ik ben ongeveer net zo oud als jij en ben blij dat wij dit niet hadden op de basisschool. En ik weet dat ze nu in groep 2 en groep 7 een controle krijgen van de jeugdverpleegkundige. Dan worden ze inderdaad ook gewogen. Maar ik mag hopen dat er dan niet dit soort dingen worden gezegd!
Auteur
Ik denk dat ze tegenwoordig (hoop ik dan) wel drie keer nadenken voor ze iets zeggen. In de tussentijd is er natuurlijk veel meer aandacht voor een positief zelfbeeld creëren. Maar ik had het liever niet gehad of dan dat het apart van de groep werd gedaan.
Vreselijk. Gelukkig niet op de basisschool op die manier gewogen, wel een keer op de middelbare school in groepjes. Bij mijn jaarcontrole wordt ook mijn gewicht genoteerd, maar ik sta ook liever niet bij de praktijkondersteuner op de weegschaal. Niet zozeer hierom (maar ik heb ook wel issues met gewicht/wegen), maar ik weeg me liever zelf, thuis, in alle privacy, zonder kleren, op hetzelfde moment. En daar is gelukkig ook alle begrip voor.
Auteur
Oh, de middelbare school lijkt me ook naar, hoor!
Ja, precies, daarom weeg ik me ook thuis. Lekker in de ochtend, zonder kleren en zonder dat iemand meekijkt.
Wat akelig zoiets, en nee het enige wat mij bij bleef van de gymlessen is dat ik altijd de langste van de klas was…
Het wegen bij de verloskundige maakte mij gruwelijk onzeker… ik kwam steevast te veel aan.
Auteur
Oja, dat was ik ook, haha! Op de middelbare school wachtte ik nog enthousiast op m’n groeispurt, maar sinds groep 8 ben ik misschien nog drie centimeter gegroeid.
Nou, dat kan ik me helemaal voorstellen, hoor. Ze zeggen bij mij dat ik netjes op gewicht zit, maar ik vind het toch best lastig dat ik al die kilo’s meedraag.
Wat naar. Heb je dit aangegeven bij je verloskundige? Ik heb de vorige keer aangegeven dat ik het wegen vervelend vind en je bleek helemaal niet elke keer te hoeven wegen. Volgens mij heb ik bij S haar zwangerschap maar 3 keer op de weegschaal gestaan, aan het begin, halverwege en het eind (vooral die laatste is belangrijk want ze hebben je gewicht nodig indien je pijnstilling moet/wil krijgen). Misschien kan dat bij jou ook?
Ik meet trouwens mijn bloeddruk thuis want ik raak helemaal in paniek van dat apparaat en hij is daar altijd zeker 15 hoger dan thuis.
Auteur
Nee, heb ik niet aangegeven. Ze hebben wel gezegd dat het ‘t beste is om me elke keer te wegen, zodat ze m’n gewicht goed in de gaten kunnen houden. Tot nu toe krijg ik wel telkens te horen dat ik goed op gewicht zit en niet te veel aankom. Maar het is meer de confrontatie die het vervelend maakt (al vind ik het normaal nooit erg om op de weegschaal te staan, maar dan deel ik m’n gewicht ook met niemand). Ooh, wat naar! Met m’n bloeddruk heb ik dan weer geen probleem. Krijg alleen telkens te horen dat ik een lage bloeddruk heb en moet uitkijken dat ik niet flauwval.
Ik geloof het inderdaad wel, maar om met Rutte te spreken: ‘Ik heb daar geen actieve herinnering aan.’ Wat naar dat het voor jou zo’n onprettige ervaring was zeg.
Auteur
Een citaat dat denk ik voor altijd gebruikt zal worden, haha! Nou, zeker. Een herinnering die ik gelukkig was vergeten, maar nu dus regelmatig weer naar boven komt.
Echt niet oké he, ik denk dat dat nu niet meer gebeurt zo in groep. Bij ons was het niet op school zelf, maar bij een medisch onderzoek dat je op de weegschaal moest staan, maar ook wel waar je klasgenoten bij waren, als ik het me goed herinner.
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik echter bij een controle te horen dat ik te zwaar was geworden en moest opletten (dat was in de laatste 4 weken). Ik was daar zo van gedaan eigenlijk, alsof ik er dan nog iets aan kon doen ook? Sindsdien heb ik me altijd voorgenomen dat als ik opnieuw zwanger zou zijn, ik mijn gewicht niet wil weten. Ik weeg mij thuis ook niet, voel me gewoon goed in mijn vel en heb eigenlijk geen zin om daar dan een cijfer op te plakken qua gewicht.
Auteur
Oh, ook verschrikkelijk hoor, zo’n ander onderzoek waar klasgenoten bij aanwezig waren. En jeetje, ik snap je helemaal. Zou daar ook enorm van ontdaan zijn als ze dat tegen mij zouden zeggen! Ik denk dat ze er niet goed bij stilstaan wat zulke woorden met iemand kunnen doen.
Wat erg en zo herkenbaar! Bizar dat je je dan moest wegen met de hele klas erbij, dan krijg je toch enorme angsten. Ik weet wel dat ik in groep 7 naar de schoolarts moest en dat toen ook iedereen het gewicht met elkaar ging delen. Ik zei toen expres dat het lager was omdat ik ook “te zwaar” was 🙁 Wel goed om te weten dat je je gewoon zelf mag wegen en dat niet bij de verloskundige hoeft.
Jeetje wat een naar iets zeg, dat publiekelijk wegen op de basisschool! Ik heb dat gelukkig nooit meegemaakt. Wel fijn dat je je gewoon lekker thuis mag wegen en dat Wouter zo lief voor je is!
Liefs, Mariska